Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Pewnie jesteście ciekawe jak poszedł mój pierwszy trening od...nie wiem nawet kiedy 😂 otóż tak źle jak się można było spodziewać, jednocześnie lepiej niż śmiałam marzyć 😄

Miałam większy problem z koordynacją, niż równowagą. Nie dałam rady (że tak w ogóle) zrobić tylko kilku ćwiczeń - kolana i nadgarstki w podparciu to było niewykonalne od zawsze. Reszta, nieco chaotycznie, ale poszła tak zgrabnie jak to możliwe.

Niecałe 40 min, podobno spalone 150 kcal 🤣 (szaleństwo) miejscami udało się podnieść tętno do 130 (czyli to, na czym mi zależy). Wg programu w ciągu tyg. mam powtórzyć ten trening (adaptacyjny) jeszcze raz i przejść do kolejnego (budujemy wydolność) już się boję 🤣

A jak dzień po ćwiczeniach? Wszystko boli 😆 Dzisiejsza dawka ruchu - sprzątanie mieszkania. Jakby ktoś się dziwił, że nie wspominam dziś zmarłych to cóż...nie robię tego. Cmentarz odwiedzam podczas wizyt u rodziny. Nie czuję się w obowiązku uprawiania grobingu w ten dzień. Szczerze, listopadowe statystyki policyjne z wypadków drogowy zwyczajnie mnie przerażają.

Metoda przemocowa zdaje się przynosić pierwsze efekty. Zaczęłam ten program "8 tygodni do zdrowia" akademi NFZtu. Najpierw z przymrużeniem oka potraktowałam wskazówki do pierwszego tygodnia (2 treningi, 1 półgodzinny spacer), a potem pomyślałam "może by tak zrobić coś zgodnie z zaleceniami?" 😂 Moje podejścia do ćwiczeń zawsze były na zasadzie wszystko albo nic. I zazwyczaj trwało to jakieś 2 tygodnie, żeby skończyć się nagle, nie zawsze za wyraźną przyczyną. Sugerują, że 2 treningi na start są ok? Super, niech będą 2. Jeśli podziałam ponad plan to jeszcze lepiej. Jeśli go tylko wykonam, będę miała poczucie realizacji. Jeśli założyłbym ich 5, a wykonała 2, pojawiłoby się poczucie przegranej. Ale prawda jest też taka, że gdybym sama sobie założyła tylko 2 treningi uznałabym, że bez sensu i po co w takim razie podnosić tyłek 😆 bosz, jakie to skomplikowane 🤣 co do spacerów i chodzenia ogólnie, to bardzo nie chciałabym traktować sprawy treningowo. Jasne, dreptać najwięcej jak się da, nie zamierzam przestawać, ale ćwiczenia to ćwiczenia, a chodzenie to... życie. Pewnie dzięki temu udało się nie przytyć przez ostatni czas, ale dla ogólnie pojętej sprawności muszę zrobić coś więcej.

Coraz bardziej korci mnie odchudzanie. Już mi tak nie trują, że nie powinnam. Ciągle trochę boję się, że  przez deficyt kaloryczny znowu pojawią się niedobory, ale może jak tego jedzenia będzie mniej to bardziej się przyłożę do jego jakości? Chociaż i tak wiele kwestii na talerzu mam już ładnie ogarniętych, ale wiadomo, zawsze może być lepiej.

Przyczaiłam się trochę, bo to już miesiąc z mojej niemalże rocznej odliczanki i nic się nie zmieniło. Przeziębienie nie ułatwiło działań. Jak tylko zaczęłam się czuć znośnie to rozłożyło Mojego. Takie chorowanie we dwoje...oj, nic przyjemnego. Ledwie znośnego.

Pogoda moich marzeń 😄 szkoda tylko, że w powietrzu pojawił się zapaszek palenia w piecach byle czym. Myślałam, że te czasy za nami. Ach, te spacery dla zdrowotności... 😅

Przez chwilę miałam problem z apetytem. Zaburzony chochlik we mnie szeptał "extra, wykorzystaj sytuację, nie jedz, może zejdzie z pół kilo". Uświadomiło mi to, że ta relacja z jedzeniem jest już skopana na zawsze. Jedyne co mogę zrobić to pamiętać, że rozsądek przede wszystkim, a chochlik niech se gada...

Chciałabym założyć, że mam już siłę i chęci 😂 Może to już tylko zniechęcenie, a nie osłabienie. Spróbuję podejść do sprawy przemocą, czyli przełamywania się w sprawach ważnych. Jestem zmęczona tym zastojem we wszystkich sferach swojego życia. Nie mam pomysłu na ciąg dalszy, poza tym, że ten marazm skończy się najpóźniej wraz z kolejnym pobytem na diagnostyce. Ale wolałabym odzyskać kontrolę nad życiem jednak wcześniej. A samo się nie zrobi... Jak mówiłam - przemocą, innego wyjścia nie ma.

Będę raportować 😉

To tylko przeziębienie. Na szczęście! To co ja wczoraj miałam we łbie to jakiś kosmos. Oczywiście Wam o tym opowiem.

Cisnęłam lekarzy, żeby mi radzili co robić w przypadku kolejnego napadu duszności, ale trochę mi się migali w tym temacie. Miałam się obserwować, monitorować parametry, a przed wszystkimi być szczera z tym, co się faktycznie dzieje. Sama zauważyłam, że jak robi się ekstremalnie źle to idę w zaparte, że wszystko cacy 😅 No ale, w kwestii tak ważnej dostałam jedynie bardzo ogólne i obiektywne wskazówki. I przyszło przeziębienie. A ja struchlałam. Ból mięśni, jak przy grypie. Z nosa cieknie, jak z kranu (syndrom suchości 😅 taaa, jasne 😂). Ciśnienie i puls w górę. Rzecz normalna przy infekcji, kwestia czy to już alarmująca wysokość? No nie. Wahania temperatury przekomiczne. O 34,9 do 38,1. Ta pierwsza wartość nie specjalnie mnie zdziwiła, bo miewam mniejszą niż ustawa przewiduje, a w tym przypadku 38 to dla mnie już gorączka. Miałam dylemat czy zbijać. Postanowiłam tego nie robić, co okazało się być dobrą decyzją. Wygrzewam się i nawadniam. Nawilżam oczy i nos. Używam pastylek z porostem islandzkim. I w sumie tyle. 

Udżwignęłam to zadanie. Uważam, że dobrze rozpoznałam powagę sytuacji i odpowiednio reagowałam. 

Pewnie powiecie, że to nadmierna interpretacja sytuacji. Ja bym tak pomyślała, czytając czyjś wpis i nie znając sytuacji 😄 A fakt jest taki, że za kilka dni wypada rocznica zapalenia płuc i zatoru. A początek tamtych perypetii nie miał nawet połowy intensywności objawów, jakie mam teraz, przy przeziębieniu.

Obiektywnie miałam prawo lekko ześwirować, prawda? 🤣 I powiem szczerze, że gdyby puls podbiło bardziej pewnie zdecydowałabym się na karetkę. Najprawdopodobniej, żeby nie ryzykować wzięliby mnie na kolejną tomografię. Chwilę byśmy się pokręcili wokół tematu jakie to dziwne i niepokojące, ale dobrze, że to nic poważnego 😅

A ja się tylko zastanawiam... czy już zawsze będę się tak bała zwykłego przeziębienia? 😔

Po pozytwynych doświadczeniach z ich dietami, gdy dowiedziałam się, że prowadzą kanał na YouTube, postanowiłam zerknąć. Mają tam kilka ośmiotygodniowych programów treningowych "8 tygodni do zdrowia". Podobają mi się! Jeśli chodzi o aranżacje, montaż to... no, można by się czasem pośmiać, ale merytorycznie? Bardzo spoko.

Poszperałam trochę o ćwiczeniach izometrycznych. I co? Oczywiście, że mogę. Patrzcie jak jeden artykuł potrafi namieszać w podjętych decyzjach i działaniach.

No i jestem po przyjęciu. Fajnie było. Trochę zabawy, trochę jedzonka. Nie mam sobie nic do zarzucenia, chociaż zjadłam trzy kawałki ciasta i wypiłam kilka drinków. Utwierdziłam się jedynie w tym, że alko mnie już w ogóle nie wzrusza.

Niestety, przeziębiłam się. Tego już dawno nie grali. W pierwszym rzucie zgłupiałam i nie wiedziałam co robić 😅 ale wygrzewam się i dużo piję. Oby przeszło do czwartku! Trzymajcie kciuki 😃

Nie upolowałam żadnej kiecki. Za błogosławieństwem panny młodej idę w małej czarnej. Jednak 😅 Z tego wszystkiego, co mierzyłam spodobała mi się jedna sukienka pod względem kroju i koloru. Słownie - jedna! Ale co z tego skoro zanim przestałam się nią zachwycać poczułam pot spływający po plecach i rękach. Wysiedzieć w takiej ceracie kilka godzin? O nie! 

Maraton lekarzowy prawie skończony. Jeszcze okulista i rodzinna, i na reszcie chwila przerwy. Największy nius - od listopada odstawiam leki rozrzedzające krew. Z jednej strony to super wiadomość, do tego dążyłam od prawie roku. Z drugiej zwyczajnie się boję... Muszę również pożalić się na nową ginekolog. Uwierzcie, że baba skomentowała rozmiar moich piersi? 🤦 Fakt, w kontekście mammografii po 40stce, ale ludziki kochane, to można było powiedzieć na tyle innych sposobów... Mam nauczkę, w tej branży trzeba trzymać się panów 😄

Ostatnio trafiłam gdzieś na info, że przy zapaleniu stawów nie powinno się wykonywać ćwiczeń izometrycznych. Zaskoczyło mnie to, muszę wgryźć się w temat, bo celowałam się głównie w nie. I widzę, że muszę wprowadzić zamordyzm. Fajnie, że sporo chodzę, fajnie, że do serialu przyciągam rotorek, ale to za mało!! Powrót do pracy by dużo ułatwił, a to sprowadza się do drugiego punktu z listy priorytetów - ogarniać katastrofę w chwili wystąpienia, a nie próbować zawsze wszystko tak układać, żeby było gładko. Tak się przecież nie da! Mam głupią osobowość, wiecznie przejmuję się tym, co może pójść nie tak i staram się tego uniknąć. Niby okey, niby dojrzała postawa, ale to już poziom obsesji. Wiele decyzji odkładam, bo za dużo się dzieje, bo na coś będzie lepszy czas (np. na pracę), ale ciekawe kiedy to będzie, hę? 😅

Muszę się pilnować. Nauczyć się rozróżniać, kiedy do głosu dochodzi rozsądek, a kiedy zwykły lęk. 

Ja się w końcu ogarnę. Słowo 🙈

Odliczanie trwa tylko nie bardzo coś z tego wynika 😅 Ostatnie dni to istna kumulacja wizyt lekarzowych. Takiego zagęszczenia nie miałam chyba od początku perypetii. W jednym tygodniu cztery wycieczki, a w kolejnym trzy. I znowu, w większość trafiam na ludzi serdecznych, rzeczowych i kompetentnych, ale czasem dochodzi do kontaktu ze stereotypową pigułą i wszystko rozwala system. Jeden lekarz zapytał mnie nawet na co mi ta cała diagnostyka, bo nawet jeśli by mi się przydarzył chłoniak to przecież teraz przyzwoicie już sobie z nimi radzimy... 🫣 Kurtyna. Takie spotkania męczą bardziej, niż powinny...

W między czasie przygotowuję się na ślub koleżanki i jestem załamana asortymentem sklepowym. Już nawet nie chodzi o to, że ciężko coś znaleźć o odpowiednim kroju i przyjemnym materiale, te rzeczy są zwyczajnie brzydkie. Jutro ostatnie polowanie. Jeśli wrócę z niczym to idę w  butelkowo zielonej szmizjerce (podobno nie wypada w tym kolorze i jest zbyt codzienna), albo odstawię się jak do biura. Jakoś nie leżą mi te opcje 😩

Trochę liczyłam kalorie (jest przyzwoicie), ale przydałoby się zwiększyć białko. Chciałabym móc pochwalić się, że zaczęłam ćwiczyć, ale rozłożenie maty i kilka ćwiczeń rozruchowych raczej się nie liczy 😆 ale to już trochę bliżej niż dalej 😊

Jadłospis:

- sałatka z brzuszkami łososia i dwoma grzankami,

- kawa (sama, beznico 😆)

- polędwica z brokułem i ziemniakami,

- dwie kanapki na chlebie żytnim z pieczonym schabem.

1450 kcal... Widzicie Wy to? Niecałe 1500! Wystarczyło nie jeść przegryzacza do kawy. Nie wiem co o tym myśleć, ale chyba wyjaśniło się dlaczego przez rok dosłownego siedzenia na pupie waga mi nie wzrosła. Te moje cugi cukrowe nie trwały zbyt długo. Alkohol rzuciłam totalnie. Jakby się przypilnować tak konkret może udałoby się nieco zbić bez zwiększania aktywności...

Znowu się zapędzam w kozi róg 😅 miałam zadbać o jakość diety, a nie deficyt. No i aktywność miała być dla zdrowia, a nie redukcji 🤣 

Eh... głupia ja.

Menu:

- pieczywo żytnie, pasta z tuńczyka,

- kawa, cynamonka,

- 2 jajka sadzone, ryż smażony z warzywami,

- sałatka z ciecierzycy z tartą marchewką i migdałami.

Ok 1800 kcal.

Aktywność - przeszłam 12 km. Buty tak mnie obtarły, że chyba najbliższy tydzień spędzę w domu 😅

Ostatnio nastąpił mały przełom, Ognik mnie zdiagnozował 😂 Niniejszym natchnął mnie na temat tego wpisu, chociaż nie o nim to będzie. O ile opinia brzmiąca jak "zdarta płyta" jakiegoś randoma z internetu (który ma poważne problemy z czytaniem ze zrozumieniem) średnio mnie wzrusza, o tyle w sytuacji, gdzie bliscy mi ludzie pier**** od rzeczy sprawia, że bywam nieszczęśliwa.

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że nie zawsze udaje nam się zrozumieć sytuację nie będąc jej głównym bohaterem. Jednak jej nadinterpretowanie bywa krzywdzące. Sprowadzanie wszystkiego do odchudzania i fundowanie nie zawsze wartościowych wskazówek, jest... sama nie wiem jakie. Zwyczajnie szkoda mojego i czyjegoś czasu. Nie bez powodu jesteśmy na tym forum, to oczywiste, że zmagamy się z dodatkowymi kilogramami, za które brałyśmy się nie zawsze z sensem 😄 Chyba, żadna z nas się tego nie wypiera. Wiem też, że dużo z Was zmaga się z różniastymi chorobami i na proces odchudzania patrzy szerzej, nie tylko w kategorii deficytu. Bywają sytuacje, że te sprawy mocno się komplikują. Jasne, chorowanie jest pewnie prostsze mając wagę w normie, ale przyciśnięcie organizmu nie w każdej chwili jest możliwe. Weźmy np. niedobory. Od prawie roku nie jestem w stanie utrzymać sodu w normie. Jestem w punkcie, gdzie rozważam ssanie soli 🙈 nie wiem tylko co na to moje ślinianki!

Chodzi mi o to, że nie wszystko powinnyśmy jeść. Nie zawsze jesteśmy w stanie wejść w redukcję, bo chwilowo może to przynieść więcej szkody, niż pożytku. Nie zawsze też możemy zintensyfikować wysiłek na tyle, by przyniósł wynik w postaci utraty tkanki tłuszczowej. Dlatego szlag mnie trafia, gdy słyszę komentarze typu "może spróbowałabyś chociaż spacerów?" - pyta osoba, z którą podczas spotkania robię zazwyczaj kilkanaście km... "Po takich atrakcjach zasłużyłaś na coś słodkiego" - po tyradzie na temat, że cukier jako pierwszy i w całości powinien opuścić mój jadłospis. "Nie wywalaj z jadłospisu. Wystarczy, że wliczysz w bilans" - gdy opowiadam, że podobno wyeliminowanie pszenicy może pomóc w zmniekszeniu stanu zapalnego, a co za tym idzie dolegliwości. Przykro się robi, kiedy bliscy nie słyszą co się do nich mówi, tylko z góry zakładają, że to kolejna dziwna próba schudnięcia...

Nie wiem, może tylko ja tak mam? Przesadnie reaguję na życzliwość? Ale skoro mnie to męczy i frustruje... Sama oswajam się z diagnozą i zbieram siły na to, co jeszcze nastąpi. Łapię się na tym, że przestaję opowiadać bliskim o tym, czego dowiedziałam się w temacie, bo i tak finalnie skończy się to, że "chodzenie bez kijków nie przyniesie efektów" 😉

Niedawno obchodziłam urodziny. Co oczywiste takie momenty skłaniają do refleksji. Poprzedni rok miał wyglądać zupełnie inaczej. O tym, że nie było różowo już dobrze wiecie, więc pomińmy te kwestie. Pomyślałam o tym, że chciałabym mieć większą kontrolę nad kolejnym. Do zrobienia jest bardzo dużo na szerokim polu. Wypunktowałam to w następujący sposób:

- wrócić do pracy zawodowej. Dopiero niedawno dotarło do mnie, że mogę zacząć od części etatu. Uregulowanie moich perypetii zdrowotnych i nawiązanie relacji z poszczególnymi specjalistami zajmuje w pierniki czasu. Obawiałam się, że na ciągłe branie wolnego z okazji wizyty u lekarza może mi braknąć urlopu do wykorzystania. A branie zwolnienia na takie okoliczności może sprowokować mylne wrażenie u pracodawcy (też wyobrażałabym sobie dziwne rzeczy, gdyby mój nowy pracownik kilka razy w miesiącu znikał z podkładką medyczną). W ogóle wolałabym nie afiszować się w pracy ze swoimi „problemami”, a taką możliwość da mi praca na część etatu – już będę coś robiła, miała zajęcie i jakiś zarobek, a nie będę musiała nikomu się tłumaczyć z potrzeby brania tylu dni wolnych. Będzie to dobry start po tak długiej przerwie.

- zawrzeć przyjazne relacje z lekarzami specjalistami – w optymistycznej wersji w przyszłym roku o tej porze będę miała już ugruntowaną solidną ekipę złożoną z osób, które lubię, którym ufam i chodzę na wizyty kontrolne bez nerwów i stresów. Na razie za nic nie zrezygnuję z lekarza rodzinnego i kardiologa – uwielbiam je! Natomiast cała reszta… no szukam ;)

- schudnąć – nawet jeśli byłby to kilogram na miesiąc to i tak za rok czasu będzie po wszystkim. Ma być rozsądnie i pełnowartościowo. Nie zależy mi na utracie wagi okupionej niedoborami. Nie wiem czy wykonalne jest to zrobić samodzielnie… Znacie może dietetyka klinicznego dobrego w chorobach o podłożu reumatoidalnym? ;]

- zadbać o ciało – ruch i krążenie. Tu mi się marzy konsultacja z fizjoterapeutą lub trenerem personalnym, który mnie nie wpuści w maliny. Stety niestety, zależne to będzie od czasu i płynności finansowej. Liczę na to, że wystartuję jakoś sama i nie zrobię sobie krzywdy.

Tylko tyle i aż tyle. Przyznacie, że lista godna postanowień noworocznych ;D

Odliczam do przyszłorocznych urodzin. Mam niemal cały rok na to, by realnie zmienić swoje życie na lepsze!