Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Pytanie zasadnicze – czy udało mi się ugruntować jakieś nawyki w ciągu tych 100 dni? Gdy zorientowałam się, że zaraz stuknie setka po urodzinach w pierwszym odruchu pomyślałam „odliczanie dla odliczania”, ale, ale! Czy na pewno? Zaczęłam rozkładać wszystko na czynniki pierwsze i analizować. Co mi wyszło? Że jestem mistrzem małych kroków!

Okazuje się, że kluczem do sukcesu jest ustawienie absolutnego minimum. I to minimum jest lekko żenujące, chyba właśnie po to, żeby nie mieć solidnych wymówek, żeby wszystko rzucić w diabły, bo wiecznie „coś” i plany jak zwykle przerastają możliwości. Przy absolutnym minimum łatwo utrzymać względne zadowolenie z siebie. Nie ma wiecznego rozczarowania i samobiczowania się, bo znowu się dało ciała. No i rzecz chyba najfajniejsza – dosyć łatwo jest również zrobić coś ponad plan i ta duma z siebie jest mega podbudowująca. Takiego zadowolenia z siebie nie daje chyba nic!

Niedawno usłyszałam też, że robiąc dalekosiężne plany, mimo tego, że na ich realizację zazwyczaj dajemy sobie wiele miesięcy musimy pamiętać, że to już będzie robiła nasza przyszła wersja. Nie ta, która z optymizmem i motywacją siedzi wypoczęta nad kartką papieru, przy zapalonej świeczce i kubku pysznej herbaty… Tylko ta zmęczona codziennością, rozczarowana ludźmi, może nawet w nie najlepszym zdrowiu… I ja się pod tym podpisuję każdą kończyną! Te sto dni dało mi fajny pogląd, że małe coś może podbudować jak duży sukces. Mimo, że samo w sobie nim nie jest, to jest solidną cegiełką tworzącą jego podwaliny.

Kolejne sto dni będzie pod większą kontrolą. Tabelka, która stopniowo nabierała kształtu i przygotowałam ją sobie na grudzień leżała odłogiem, bo byłaby cała na czerwono… Najpierw pobyt w szpitalu. I chociaż najkrótszy z dotychczasowych to jakiś taki najbardziej deprymujący. No i skutki pewnych badań odczuwałam jeszcze na długo po powrocie do domu. Mimo tego trzymałam się diety przeciwzapalnej i nie podjadania między posiłkami. Kalorie wydaje mi się, że są spoko. Utwierdzam się w przekonaniu, że praca nad zwiększeniem aktywności opłaci mi się bardziej, niż zabawa z ważeniem produktów i niedojadaniem. W tabelce wyszczególnione mam „głupotki”, takie szczególiki dnia codziennego, które chciałabym, żeby w końcu weszły w nawyk. Na chwilę obecną śmiało mogę powiedzieć, że mimo „przesiedzianego” grudnia był to czas na plus, a do listy rzeczy do zrobienia mogę dodać nowe elementy, ponieważ poprzednie wpisały się już w rutynę.

Jaka to ulga po rozsupłaniu gęby 😀 jaka wolność! Obiektywnie miałam sporo szwów w jamie ustnej, ale te po wewnętrznej stronie wargi zdecydowanie plasuje się na pierwszym miejscu dyskomfortu...

Ten tydzień przyniósł ciekawą refleksję. Odnosząc się do bardzo popularnego zalecenia dotyczącego spożywania posiłków - w skupieniu, powoli, dokładnie przeżuwając - które ma na celu wyłapanie momentu sytości, a co za tym idzie nieprzejadania się. Cóż...nie od dziś wiadomo, że jestem inna 😂 zmuszona do brania drobnych kęsów i powolnego memlania stwierdzam, że jedząc w ten sposób mój żołądek zmienia się w worek bez dna 😅 mogę jeść i jeść, i jeść. Nie dla mnie ta droga. Tzn wiecie, nie neguję metody jako takiej, tylko zauważam, że jak wszystko, nie każdemu się sprawdzi 😉

Święta w tym roku raczej we dwoje. Poza oczywistymi minusami sytuacji plus jest taki, że od niedawna jemy w domu raczej low FODMAP (mąż w końcu dojrzał, żeby dowiedzieć się co mu szkodzi na jelita) i nie wybijemy się z rytmu. Ja bym mogła jeszcze zacząć liczyć, żeby wbić się w końcu w stały deficyt. I naprawdę zamierzam! 😆

Wiem, że wiele z Was w tym okresie najchętniej zapadłaby w sen zimowy, a ja w końcu żyję. Tzn jest mi upierdliwe zimno, ale cała reszta sprzyja wszystkiemu. Zatem działam i mam się coraz lepiej. Ale coś ciężko wbić się w świąteczny nastrój w tym roku. Też tak macie?

Wróciłam do domu. Wywiązałam się z wszystkich zaleceń z ostatniego roku. Więcej w temacie się nie babram. Jestem głęboko rozczarowana, że nie dotarliśmy do przyczyn przebytego zatoru. Chciałabym wiedzieć, tak zwyczajnie mieć świadomość co mnie może sabotować, żeby nie władować się znowu w sytuację, która może mi tak zagrozić. Nie udało się mimo ogromnego wysiłku wielu ludzi. Zamiast tego potrafię nazwać coś, co mi doskwiera od dziecka i już dawno nauczyłam się z tym żyć. Fakt, uwrażliwili mnie na regularną profilaktykę, bo choroba lubi się galopnąć w kierunku chłoniaków. Ale tak poza tym? Nowe leki, żeby trzymać wszystko w ryzach. Dodatkowi specjaliści do regularnego odwiedzania...

Zaczynam życie z diagnozą syndromu Sjogrena i zespołu nakładania się (w kierunku twardziny). Ze zdziwieniem stwierdzam, że nie wzbudza to we mnie jakiś większych emocji.

Za to wczorajsza biopsja ślinianki była szalenie emocjonująca. Miałam wizję grubej igły, która błyskawicznie pobierze materiał z dolnej wargi. Okazuje się, że igła służyła tylko do znieczulenia 😅 Jak zobaczyłam skalpel w rękach lekarza, wizja szybkiego przebiegu spraw poszła się paść 😬 małe nacięcie po wewnętrznej stronie ust, materiał wyszarpnięty przy użyciu zakrzywionej pęsety. No i kilka szwów kończących sprawę, plus kilka gratisowych przypadkowych uszczypnięć... Warga jak po botoksie 😂 zreaktywowało to traumę po usuwaniu cysty z żuchwy. Tam rana była głębsza i dłuższa, ale uczuć w paszczy bardzo podobny. I tak samo jak wtedy, odżywianie oparte na papkach, drobnych kęsach i memlaniu. Dzisiaj już tak bardzo nie boli, ale wiem, że najbliższe dni będą...nieprzyjemne.

Kolejne wpisy będą już ukierunkowane na jedzonko i odchudzanie (tak, w końcu wchodzę na redukcję, już mi nikt nie zabrania, peszek 🤣). Pewnie zdarzy mi się pomarudzić na jakiegoś lekarza, jak mnie mocno rozemocjonuje, ale tak generalnie, obiecuję nie rozwodzić się więcej nad tematem chorób układowych tkanki łącznej 😄

Słowni są, ściągnęli mnie jak obiecywali po trzech miesiącach niemal co do dnia. Plan gry jeszcze nie ustalony do końca. Na pewno trzy badania, mam nadzieję przeforsować jeszcze dwa. 

Ale i tak zastanawiam się co ja tutaj robię? Na co mi to całe drążenie jak już się okazało, że odpowiedzi na najważniejsze pytanie i tak nie dostanę... 

Z pozytywów - ten pobyt na oddziale był moim największym hamulcowym ostatniego roku. Jak wyjdę nie muszę się już oglądać na te wrażliwe sytuacje.

Szpitalna dietka - może preludium do czegoś? 😆 Szkoda tylko tej mojej magicznej tabelki co miała ruszyć w tym tygodniu 😂

Chciałam ponownie uruchomić samobiczowanie, że to już dwa miesiące odliczania i nic nie zdziałam, ale przecież nie, nie prawda 😁 chociaż ciągle uważam, że tygodnie zrobiły się dziwnie krótkie, ćwiczenia nie są w kategorii rzeczy do wdrożenia, a powoli i całkiem systematycznie się dzieją. Duży sukces osobisty ☺️ Nie przekłada się to na wagę i samopoczucie. Tutaj zdecydowanie potrzebny jest deficyt. Co do ogólnie pojętej siły fizycznej i mentalnej, zaczynam się godzić z tą wieczną słabością i faktem, że trzeba ciągnąć ten wózek mimo tego.

Malutkie zmiany wprowadzane bardzo powoli. Rozważam zrobienie tabelki z rutyną marzeń. Może konieczność zamalowania kwadracika na zielono zamiast na czerwono przełamie niechęć do tych prozaicznych czynności 😂 przykładowo - bardzo nie lubię sprzątać (swoją drogą, zegarek twierdzi, że spalam wtedy prawie 400 kcal. Jakoś mu nie wierzę 🤣). No ale, nie lubię i bardzo mnie męczy takie cotygodniowe latanie na szmacie. Stąd pomysł, żeby codziennie zadbać o jedno pomieszczenie. Nie zajmie to wiele czasu, nie zdążę się zmahać, a będę miała wieczny porządek 😁  Może pod koniec roku pokażę Wam jej wszystkie punkty. Z przyjemnością też odnotowałam, że coś, co jeszcze niedawno miałam w kategorii do wdrożenia, nie dostanie miejsca w tabelce. Mianowicie przez problemy z zasypianiem postanowiłam wyeliminować kofeinę, teinę i cukier po godzinie 13. Z czystym sumieniem stwierdzam, że to już nawyk. Oby z resztą poszło równie gładko 😄

Może to już wybrzmiało, ale i tak powtórzę - staram się zbudować codzienny nawyk aktywności innej, niż marsz i rotor. Tzn te rzeczy są obecne w moim życiu, ale ku lepszemu chciałabym, żeby ta półgodzinna gimnastyka wryła się schemat dnia. Zgodnie z realizowanym programem na razie 2 razy w tygodniu wystarczy i tak już się zaczyna robić bardzo fajnie. Swoją drogą, trzeci zestaw ćwiczeń "trening wzmacniający z hantlami" baaardzo przypadł mi do gustu. Cisnę dalej 😁

No, ale dlaczego jestem z siebie taka dumna? Wczoraj miałam stresujący i męczący dzień. Chyba z 5 godzin spędziłam w komunikacji miejskiej głównie w pozycji na sardynkę, upchana pomiędzy innymi nieszczęśnikami. Po powrocie do domu miałam ochotę wpełznąć pod koc, przecież nałaziłam się co nie miara i ogólnie byłam zła i nie w sosie. Zamiast tego zrobiłam wspomniany powyżej trening. Ogarnęłam też kuchnię i łazienkę. Wydajność milion procent 😂

Pewnie myślicie, że jeszcz dodam jakie to było pokrzepiające, poprawiające humor i w ogóle świat nagle zrobił się lepszy. Otóż nie. Nic bardziej mylnego 🤣 Ciągle marzyłam o tym kocu i świętym spokoju, a dzień skończył się łyknięciem tabletki na ból głowy 😅 Jednak zrobiłam to! Przekroczyłam siebie na wiele sposobów i z tego jestem dumna. A dzisiaj nogi bolą jak nie powiem, ale nie wiem czy przez ćwiczenia, czy ciągłe balansowanie w autobusach 🙈

W tym tygodniu nie wyrobiłam się w tygodniowych założeniach treningowych 😅 zabrakło mi dnia. Mam takie silne postanowienie, że chodzenia i rotorka nie liczę jako trening. Staram się myśleć o tym jak o codzienności dobrej dla krążenia. Ćwiczenia bardziej treningowe podciągam już jako dbanie o siebie na średnim poziomie. Wydajność, wydolność i siła - buduję je niemal od zera i jest to raczej melodia przyszłości, że będę chwaliła się wykonanym treningiem przez duże "t" i pogrubioną czcionką 😉 Tak więc te 2 razy w tygodniu na domowej macie przez pół godziny nie powinno stanowić problemu, prawda? A jednak 😂 

Chociaż o chodzeniu nie myślę treningowo, fakt jest taki, że w tym tygodniu przedreptałam prawie 60 km. I czułam to bardzo. Będąc w domu i myśląc o rozkładaniu maty... czułam niechęć 🤣 wrastający paznokieć u palca lewej stopy plus okres, zdecydowanie podzielały tą niechęć...

Ten problem rozwiązałoby ustawienie tej półgodzinnej gimnastyki na rano. Jednak generuje to inne problemy powodujące niechęć 🤣 no, zobaczymy. Na razie nie jest źle. Mobilizacja jest większa, niż mniejsza, a ośmiodniowy tydzień chyba jeszcze nikomu nie zaszkodził 😆

Znowu lekarzowy temat.

Przyzwyczaiłam się do zainteresowania i opieki nfztu. Dziś byłam na wizycie prywatnej i...nigdy wcześniej nie spotkało mnie nic takiego. 

Obiektywnie wiem i rozumiem, że opłaciłam konkretną usługę, która oczywiście została wykonana. Jednak nigdy wcześniej nie trafiłam na lekarza, który z taką starannością unikał odpowiedzi na pytania, które teoretycznie wychodziły poza cel wizyty. Całe spotkanie można by sprowadzić do wniosku, że pytania jakie mam, mogę zadać umawiając się do niego na wizytę endokrynologiczną, bo w ramach wykupionej usługi ginekologicznej (usg piersi) wyczerpaliśmy temat. I on myśli, że do niego wrócę?!

Stwierdzone torbiele. Powiedział ile i gdzie. Cisza. Pytam, czy do obserwacji na co odpowiada, że gdyby to było 50 lat temu to tak. I znowu cisza.

Wypisuje zalecenia, więc pytam, czy potrzebę dalszej diagnostyki rozumie jako badania z krwi, czy mówimy o biopsji. To wtedy zarzucił tekstem, że przyjmuje tutaj również jako endokrynolog i możemy się umówić. Po tym zrozumiałam o co mu chodzi, wzięłam opis badania i się pożegnałam. I do tej pory nie mogę wyjść z szoku...

Poproszę rodzinną o skierowanie do endo. Spróbuję na fundusz, ale jeśli skończy się na wizytach prywatnych to na pewno nie u tego pana.

Drugi z serii treningów (na wydolność) był masakryczny (jak się spodziewałam). Leciutko się zniechęciłam, ale cisnę dalej 😆 wg programu w tym tygodniu jeszcze raz powtórka tych ćwiczeń, trening adaptacyjny z poprzedniego tyg. i marsz trwający 50 min (technicznie już wykonany, ale pewnie powtórzę nie raz). Chyba w końcu się czepiłam i "jakoś to pójdzie" 😂

Pogoda taka moja, więc chodzę z przyjemnością, ale to jak po takim wyjściu śmierdzą mi włosy "zimą" to historia... Taaak, wmawiajmy sobie, że to dla zdrowia 😅

Mam bardzo duży apetyt, ale nie foluguje sobie bez pamięci. To taka miła odmiana po jedzeniu z rozsądku, że spełniam swoje zachcianki (wierzę, że z umiarem 😄). Dopiero teraz to wyłapałam. Fakt, że z jedzeniem przez ostatnie miesiące było coś nie teges. Jadłam, owszem, ale bez jakiejś takiej radości i smaku. Czasem szłam w ulubione przegryzki, żeby poczuć "to coś", ale bez fajerwerków. Ostatnie chyba trzy tygodnie są takie inne od poprzednich... Czy to możliwe, że leki już działają? I w tak zauważalny sposób? Wychodzę z letargu, mam więcej siły i chęci. Zaczęłam ćwiczyć!!! To najbardziej daje do myślenia 🤣 

Życzę Wam takich mikro przełomów jaki właśnie przechodzę. Kiedy to wszystko znowu zaczyna mieć sens ☺️💖

Pierwszy tydzień z ćwiczeniami jeszcze się nie skończył, a plan wykonany. Cudowne uczucie 😁 ciągle uważam, że wynik 2 treningów nie jest imponujący, ale dał mi poczucie sprawczości.

A jak się ćwiczyło? Było znacznie łatwiej. Konsekwencje też jakoś mniej dotkliwe 😆 Fajnie. Jest po prostu fajnie.